رسوب .

بسم الله 

گذر سالها متناسب با آنچه گذرانده ای آدم را تغییر می دهند . عین عملکرد فرسایش با طبیعت می ماند . یکجا را خراش می دهد ، لبه ها را تیز می کند . یکجای دیگر تیزی ها را نرم می کند ، رام می کند . ما هم همینطوریم . یکجاهایی از روحمان زخم برداشته ، درد می کند، تیز است، نمی توانی نزدیکش شوی، نزدیکش شوند، لمسش کنند . یکجاهایی هم آرام گرفته، رام شده . 

رنج از نوع ممتد و عمیق تو را شکاف می دهد، بعد عمیق می کند و بعد رهایت می کند تا در عمق خودت فرو روی ، تنها در خودت فرو روی . آرام به نظر می آیی نه ؟! بله ! غم را تنها و مخفیانه به دوش کشیدن، کنار آمدن با غم آدمی را رام هم می کند ! 

آدمها هیچی از هم نمی دانند .